Ik ben trots op mezelf!

Vorige week had ik de tweede module van een coach opleiding die ik op het moment volg. Onderdeel van de dag was om je vaardigheden te oefenen in break-out rooms. We hadden wat nieuwe coaching methodes geleerd die ochtend, en het was tijd om ze toe te passen. Iemand van de opleiding was erbij om te observeren. Nou, als je een beetje in elkaar steekt als ik, kan dat een lekker recept voor druk zijn. 'Ik moet nu toch wel ff laten zien wat ik kan!' De sessie ging niet zo goed Ik voelde me gestressed die dag. Mijn hoofd liep over met dingen die ik nog moest doen en alles voelde belangrijk. Het feit dat die cursus weer twee dagen van mijn week vulde maakte me gespannen. En op een of andere manier lukte het me niet zo om dat gevoel om te zetten naar rust. Dus mijn oefen sessie ging ook niet zo goed.

Ik voelde me niet zo verbonden met de coach klant, mijn mede-deelnemer. En de sessie ging een beetje rommelig. Ik had niet echt een idee waar het heen ging. Er waren wat goede elementen, maar echt vloeiend liep het niet. Ik voelde me ontevreden achteraf. De mede-deelnemers die observant waren vonden ook dat het wat beter had kunnen gaan, dus ik kreeg tips voor een volgende keer. Mijn reactie 'Ehmm, heel even, wat is nu precies waar je zo trots op bent?' vraag je?;-) Het stuk waar ik trots op ben is dat het me niet zo van mijn stuk bracht. Natuurlijk voelde ik me wel teleurgesteld in mijzelf. En in de eerste seconde voelde ik als reflex dat paniekerige gevoel opkomen. Er schoot door me heen: 'Neee dit was een ramp. Mijn mede-deelnemers denken nu echt dat ik een verschrikkelijk slechte coach ben. En die cursusleider zag dit ook, nou dat wordt 50 minpunten op het scoreblaadje!'

Maar. Na twee seconden waren er ook andere gedachten. Ik realiseerde mij dat dit gewoon onderdeel is van oefenen. Dingen uit proberen. Er waren wat goede dingen, en andere elementen werkten niet zo goed. Nou, eens even kijken wat ik daarvan kan leren. En, ik dacht ook: 'Het feit dat deze niet helemaal vloeiend ging zegt niet dat iedereen nu denkt dat ik echt een totale loser ben.'

Rustig Dat ik dit kon denken, maakte me gelijk rustiger. Ik accepteerde dat het niet perfect was. En het voelde dus ook niet als een ramp. En dat ik dat kon ervaren, maakt me super blij en trots. Want man, een jaar of twee geleden zou ik me echt heel overweldigd voelen. Dan zou ik verdrietig zijn en echt boos op mezelf dat ik de boel verkloot had! Dat zou me de hele dag in beslag hebben genomen en de lol uit mijn cursus hebben gehaald.

Ik voelde ruimte voor een keuze Wat me dus opviel is dat ik in dat moment de reflex van 'Ahhhhh ik ben echt een totale loser' er nog wel was. En dat is helemaal okay. Ik denk namelijk dat het niet realistisch is om te verwachten dat die 100% weggaat. I was blij dat mijn reactie erop anders was, dat ik nu een keuze heb hoe ik het een soort van binnen wil laten komen. Dus ja, dat voelt wel heel chill en bevrijdend moet ik zeggen!

En jij? Waar ben jij trots op vandaag?