De angst om gewoon te zijn

Soms maak ik me heel druk of ik niet een te gewoon leven heb.

Dan voelt mijn huidige leven niet goed genoeg. Dan wil ik minimaal een motivational speaker worden voor young professionals met een miljoenenpubliek. Het moet allemaal brilliant, impact hebben en perfect gaan. En anders voelt de boel waardeloos. In deze buien vergelijk ik mezelf veel met anderen. Ik kijk naar mensen die al ergens zijn. En ik vraag me af: 'Wat doe ik nu weer verkeerd?'

Ik voelde deze angst het sterkst tijdens het schrijven van mijn Masterscriptie.

Oh man, ik vond het toch zo ontzettend nutteloos om dat ding te schrijven. Het ging toch in de bureaula van mijn docent belanden! Wat heeft dit voor zin?! Dus ik wilde dat het echt een baanbrekend onderzoek zou worden. Minimaal een boekpublicatie of een artikel in het NRC. Pas dan had het bestaansrecht. Nou, die gedachtegang kostte nogal wat energie.

Ik heb het onderwerp wel honderd keer aangepast. Ik was nooit tevreden. Ik voelde heel veel stress en zorgen tijdens die periode. En ik voelde me eenzaam. Want ik vroeg niet om hulp. Ik zat in mijn eentje te ploeteren. Ik zei sociale dingen af en trok me terug. Maar opgeven en een 'gewone normale scriptie' schrijven? Dat voelde als falen.

Mijn docent werd heel ongeduldig van mijn uitstelgedrag.

En dat is achteraf mijn redding geweest. Iemand die een grens stelde. Ik moest wel gaan afronden. Ik heb last-minute een stuk in elkaar geknald en bij mijn docent over de schutting gegooid. En het bizarre was, tijdens mijn schrijfproces kwam ik iemand tegen die bij een denktank werkte. En die had wel interesse in het onderwerp, of ik mijn scriptie wilde opsturen. Nooit gedaan. Ik was veel te bang dat hij het een prutstuk zou vinden!

Achteraf boeide me die scriptie helemaal niet. Nee, het was geen meesterstuk (ik kreeg een 6). En nee, het werd geen publicatie in een toonaangevend vakblad. Maar ik was zo blij dat de stress voorbij was. En ik moet zeggen, ik heb me er daarna nooit meer druk over gemaakt. Ik kreeg gewoon een baan. En andere kansen. Op geen enkele manier had ik perfectie nodig om vooruit te komen in mijn leven.

De momenten dat ik perfectie wil worden steeds minder.

En daar ben ik zo verschrikkelijk blij mee. Mijn gedachtengang is veranderd naar: hoe leef ik een vervuld leven? Wat is waardevol voor mij? En ik besteed veel meer aandacht aan alle goede dingen die er al zijn.

Als we de hoop opgeven om een betere versie van onszelf te worden, kan het leven eindelijk beginnen. Een tijdje geleden las ik een prachtig artikel over dit thema, geschreven door een psycholoog. Het ging over het verlammende effect van perfectionisme. Hij sloot het artikel af met een quote. 'When we give up hope to become a better version of ourselves, life can finally begin.' En ik voel ook in de momenten dat ik dat streven laat gaan, ik zo'n ontzettende diepe vervulling en blijheid voel. Dus dit is mijn motto voor het nieuwe jaar!

Ik bedenk me nu dat ik 'em gelijk boven op mijn kledingkast ga plakken zodat ik deze iedere dag zie.

Ik wens je heel veel zelfliefde toe voor de komende Kerstdagen!